flower fairy

Ogólnie stosunkowo niedawno się określiłam. Nie ma tu mowy o latach.
Jestem wychowywana w bardzo tolerancyjnej rodzinie (a przynajmniej ze strony mamy), aczkolwiek do pewnego momentu żyłam w przekonaniu "Kiedyś muszę mieć męża i dzieci" (całkiem do niedawna). Nie wiem dlaczego, to gówno prawda.
Z kolei moja babcia wiecznie mi powtarzała (i powtarza do tej pory), że "mam uważać na dziewczyny i przypadkiem nie mówić im JAKI CHŁOPAK mi się podoba, bo dziewczyny są okropne". Z tego co widzę, nie myśli o niczym innym jak o "Ola + CHŁOPAK". Straszne. Nie mam pojęcia, kiedy zechcę jej powiedzieć prawdę. Ponadto mój prawdziwy tata uważa homoseksualizm za chorobę, a dziadek prawie ze mną nie rozmawia. Wie mój ojczym i moja mama.
Hm. Przełamałam się dopiero jak moja mama spytała mnie wprost. Zawsze mi powtarzała, że jeśli jestem (bądź będę) "inna", to mogę jej powiedzieć, będą mnie kochać tak samo mocno. W końcu zauważyła, że nie mówię o chłopakach, etc etc, więc po prostu spytała. I porozmawiałyśmy. Przyjemnie mi się rozmawiało, bo ona mnie nie krytykowała, a pozwoliła mi przedstawić swój punkt widzenia (jako osoby odmiennej orientacji). Jeśli Twoi rodzice są tolerancyjni, to myślę, że nie masz się czego obawiać. A znajomi, jeśli Cię lubią, to będą lubić nadal, nieważne czy jesteś heteroseksualna/y, czy homoseksualna/y, czy jeszcze innej orientacji. Myślę, że trzeba po prostu zebrać się w sobie, wyczuć odpowiedni moment i spróbować porozmawiać. Jak się przełamie pierwsze lody, to dalej rozmowa nie jest już trudna. Spróbuj, powodzenia :)))

View more

Wyleję z siebie to, co siedzi we mnie na temat samookaleczania, dobrze?

---

Nie sądzisz, że nienawiść nie powinna istnieć? Zarówno do drugiego człowieka, jak i do siebie samego?
No bo dlaczego nastolatkowie się tną (pomijam tych, którzy robią to, bo to "modne" [to chore, a nie modne])? Dlaczego wyrządzają sobie krzywdę? Wszystko sprowadza się do nienawiści. Nastolatkowie nie widzą, jak bardzo n i e n o r m a l n e to jest? Owszem, nie umiem się nie zgodzić, że to jest okazywanie swojej słabości, nieradzenie sobie z presją świata, otoczenia i czasu... Niemniej jednak uważam, że nic nie powinno zmuszać młodych ludzi (starszych oczywiście również) do wyrządzania krzywdy sobie i innym. To nieludzkie. Dlaczego nastolatkowie się tną? Coś takiego jak samookaleczanie nie powinno nigdy powstać. To w niczym tak NAPRAWDĘ nie pomaga. Straszne, że dla niektórych staje się codziennością, którą nigdy być nie powinno. Codziennością powinno być przelewanie emocji poprzez swoje pasje. Młodzi ludzie powinni dawać z siebie więcej niż 100% tańcząc, śpiewając, pisząc, biegając (uprawiając każdy sport, jeśli lubią), czytając książki, oglądając filmy, robiąc zdjęcia, gotując, i tak dalej, i tak dalej (tego jest mnóstwo, nie wierzę, że nie można znaleźć nic dla siebie). Nawet płacz! Płacz przecież oczyszcza. Rzućcie czymś, wykrzyczcie się i wypłaczcie, ale darujcie sobie żyletki. To NIE SĄ przyjaciółki, NIE pomogą w problemach, NIE dadzą upustu emocji (może na moment). To wszystko jest złudzeniem, które sobie wparliście. I dalej będziecie nieszczęśliwi. Potem zostaną brzydkie blizny. Po co się tak niszczyć? Otwórzcie oczy, zobaczcie, że życie potrafi pozytywnie zaskoczyć. Szczęście nie jest wieczne. Na szczęście składają się małe, maleńkie czyny. Krok po kroczku można je odbudować, aby częściej odczuwać szczęście, a nie smutek. Zacznijcie częściej się uśmiechać, przestańcie odrzucać ludzi dookoła was. Ich spojrzenia i uśmiechy.
Cholera, weźcie się w garść. Krzywdzicie tyle osób, krzywdząc siebie. Przyjaciół, rodzinę. Niszczycie ich, niszcząc siebie. Wkrótce zostaniecie wrakami. Samobójstwo nie jest dobrym rozwiązaniem. Po coś żyjemy. To nie jest akt odwagi, ani nic z tych rzeczy. Poddajecie się, nie chcecie stawić czoła tym sukom dookoła was. A one was tylko ranią, czekając na waszą zagładę. Jesteście cudowni. Naprawdę, uwierzcie mi. W was drzemie coś ogromnego, jesteście wrażliwcami. Niestety trudno was poskładać, jesteście bardziej krusi od innych ludzi (czy ja też jestem wrażliwcem?), przez co wszystko dotyka was trzy razy mocniej i trzy razy trudniej wam się pozbierać. To jednak wciąż nie jest powodem do krzywdzenia siebie (zacznijmy od tego, że n i c nie jest). Żyjcie, a nie tylko istniejcie. Patrzcie, i napisała to pesymistka. Jak ja potrafię, to wy też. Nie odcinajcie sobie na siłę drogi do szczęścia. Nie pozwalajcie go sobie odebrać, nie spuszczajcie głów, kiedy ktoś na was bluzga. Jesteście silni, pokażcie to ludziom. Dajcie sobie szansę na szczęście ♥

View more